Дахиад баяртай за

Ойрдоо энэ балай блогт тэмдэглэл гэж нэр өгмөөр санагдчихлаа. Нэгэнт тэмдэглэл юм чинь ураад хаячихъя гэсэн чинь балай чинь болдоггүйм байна. Нэг юм бичье гэхээр ерөөсөө болдоггүй ээ.
Яагаад гээч? Яагаад гэвэл би өөрийгөө гоё юм бичих ёстой гээд бодчихож.
Байж байтал нэг нөхөр мэйл бичнэ, эсвэл мессенжэрт хэн нэгэн нь орж ирнэ. Хэлж ярьж байгаа юмных нь агуулга нь их сонин. Би чиний фен байна, эсвэл би блогийг чинь уншдаг, чамайг шүтдэг хүнээс хаягийг нь авсан гэх мэтчилэн. Хүмүүсээ боль л доо. Нэг нь энд зүгээр бодол санаагаа бичих гээд блог нээж байхад ингэх ямар хэрэг байгаан бэ? Зарим нь бүр итгэл битгий алдаарай гэхийг нь яана. Даалгавар, захиа занаа өгч байгаам шиг. Надад та бүхний магтаал ямар ч хэрэггүй. Хэрэггүй гэдэг маань блогийн маань нэрэн дээр бичээстэй байгаа.
Тэнэг чамайг магтахад чи түүний тэнэг гэдэгт эргэлзэж эхэлдэг гэж энэ үгийг Ларошфуко хэлсэн байдаг.
Энэ юу гэсэн үг юм бэ? Хамгийн түрүүнд энэ үгнээс хүн ерөөсөө магтаал ямар их дуртай амьтан болох нь харагдаж байгаа. Учир нь ямар ч хүн өөрийгөө тэнэг гэж боддоггүй. Өөрийнх нь тэнэг биш гэдгийг мэдэрнэ гэдэг тэнэг биш хүний л мэдрэх зүйл гэдэгт байгалиасаа цаанаасаа итгэчихсэн байдаг тул өөрийг нь магтаж байгаа хүнд туйлын сайхан ханддаг байна.
Нөгөө талаас дээрх зүйлээс харахад магтаал гэдэг нь зүгээр л 2 хүн бие биенийхээ ярьж байгааг ойлгох үйл явцтай төстэй болж байгаа. Харахаар дургүй нь хүрдэг байсан нөхөр гэнэт өөрийнх нь ярьж байгааг учиргүй их ойлгож, дэмжээд ирвэл хүнд их сайхан санагддаг байна. Бас хэн нэгэн хүн өөрийнх нь бодож санадаг зүйлтэй ижил зүйлийг хэлж ярьж байвал бас их сайхан санагдана. Ингээд тэр хүнийг тэнэг биш гэж бодно. Яагаад гэвэл та өөрөө тэнэг биш хүн шүү дээ.
Хэн нэгнээс ирэх магтаалын үгийг огт тоохоо больж чадаагүй байгаадаа сэтгэл их гонсгор байна. Ийм байхад яаж юм бичихэв.
Энэ муу блогтоо 2 дахь удаагаа баяртай гээд хэлчихье.