..........

Сэлэм гялс, толгой бөндгөс. Газарт унасан толгой өөрийнхөө бие рүү ширтэнэ. Өмнө нь хэзээ ч өөрийнхөө биеийг харж байгаагүй тэрээр гайхан харна. Толинд эсвэл дээрээс доош нь биеийнхээ хэсгийг хэсэгчилж харж байсан түүнд биеэ бүтнээр нь харах боломж олдлоо. Нэг хоёр алхаад эргэн газар сөхөрч унах бие нь сонирхолтой санагдана. Зогсож байгаа биеэ араас нь ч харах боломж олдсонд тэрээр баярлана.
Ингэхэд яагаад миний толгой энд газар бие маань харин тэнд сөхөрч унаж байгаа билээ хэмээн өөрөөсөө асууна. Хамгийн сүүлд юу хийж байлаа? Уншсан мэддэг юмаа ярьж байснаа санав. Энэ хүмүүс яагаад мэддэг нэгэндээ ийм дургүй байдаг юм бол? Тэнгэрийн элч хэвээрээ байсан бол бүхнийг дээрээс нь харан, тэнгэрт дүүлж байх байтал ингээд хоёр хэсэг болон газар хөсөр унаснаа гайхаад барахгүй. Зуу зуун жилийн тэртээ мөнх амьдралтай тэнгэрийн оронд инээж цалгиж явсан нь санагдана. Тэгэхэд би далавчаа тасдан газар бууж ирээгүй бол, эрдэм мэдлэгт тэгтлээ дурлаагүй бол өдийд нисэж л байх байсан даа. Гэхдээ хүний амьдрал сайхан. Хормын төдийд ч шинэ зүйл олж харах юм. Биеэ бүтнээр нь харах ганц хором ч гэсэн ийм жаргалтай хэмээн өөртэйгөө ярилцсаар нүдээ анив.