Би гэж хүн гадаадуудад гайхуулах юм багатай. Манай Монгол улс 13-р зуунд тэгж байлаа, дэлхийн хүмүүсийн арьсны өнгийг хар, цагаан, монголоид гэж ангилдаг гэдгээс илүү юм хэлж чадахгүй. Яг л нөгөө бага байхад хүүхдүүд тэнгэт онгоцны утаа харахаараа "тэр манай аавын онгоц мэдүү", "үгүй манай аавын онгоц" гэж ямар хэрэгтэй нь мэдэгдэхгүй худлаа ярьдаг шиг л... Гэхдээ худлаа бол яриад байдаггүймөө, зүгээр л танай улсад юу байна гэж асуухад нь хэлэх юмгүй байгаадаа ичээд байдаг юм. Зуд мудын талаар асуухад нь бол дуугарахгүй шдээ ёстой, би англи хэл мэдэхгүй гээл холдож байгаамдаа. Хэдэн малчид нь малаа маллаж чадахгүй үхүүлж байгааг яриад суултай нь биш.
Гэтэл саяхан ичмээр ч юм шиг, бахархмаар ч юм шиг, гайхуулмаар ч юм шиг үйл явдал болов оо. Сагс тоглох гээд нэг талбай дээр яваад очтол хүмүүс харин асууж байнаа.
Танай улсын Засгийн газар хүн болгондоо 1000 доллар өгөх гэж байгаан байна лээ шд тэ? Чи аваад яах уу? Гоё юм аа тэ? гэж байна шүү харин. Өөрсдийнх нь засгийн газар тийм байсан бол, эсвэл монгол хүн болж төрсөн бол гэж мөрөөдөх нь холгүй байна лээ дээ. Ингээд би гэж хүн анх удаа би монгол хүн гэж хоосон цээжээ дэлдэх биш, надад 1000 доллар өгдөг засгийн газар байна, та муусайн новшнуудад ер нь юу байгаан гэж хэлж чадахаар болж байнаа.
Тэр жил, 1992 оны олимпод анх удаа АНУ-ын мэргэжлийн тамирчдыг орохыг зөвшөөрч, Жордан тэргүүтэй тоглогчид Барселон хотод очиход "Мөрөөдлийн баг" гэж нэрлэж байсан ба түүнээс хойшхи АНУ-ын бүх багийг л тэгж нэрлэх болсон. Харин олон сайн тоглогчид мөрөөдлийн баг нэг л байдаг юм гэдэг. Гэхдээ тэр яахав, манай улс дэлхийд хаана ч байхгүй "Мөрөөдлийн Засгийн Газартай" болж, манийхаа магнайг тэнийлгэж байна даа. Хойшдоо олон олон мөрөөдлийн засгийн газар төрөх болтугай, хурай хурай хурай...
Өвлийн өвгөн
4 months ago
No comments:
Post a Comment